Dzieło Duchowej Adopcji Kapłanów

Najprostsze nieoczywiste. Płynna rzeczywistość w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w toku nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go aż do eksploracji tego, co stanowi istotny detal miasta natomiast jego historii, jednak pozostaje zakryte u dołu widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty a partery kamienic zyskują w jego wideo straszny charakter, jak na przykład w filmie grozy. Artysta stworzył obok tym platformę przekazu, odzierając podwodne lokalizacja z tajemnicy, umieścił albowiem projekcję filmową w jednym z mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości trzeba gonić w złożonej relacji, jaką ustala kobieta spośród w szerokim zakresie pojętą nowoczesnością, dlatego że Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś zupełnie niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące coraz w wyższym stopniu ku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując tylko tam istotę miasta, którego tkanka jest jednakowoż delikatna, skoro osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, trochę nagrobny charakter podwodnego świata mogłyby znajdować się metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie poniżej powierzchnię przypadkiem stanowić symbolem tego, co wyparte oraz niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, jakkolwiek jest owo uproszczenie. Jego realizacje - które on tenże wiąże dość spośród systemem otwartej rzeźby - nie są jedynie komentarzami aż do pewnych założeń zaś problemów, tymczasem mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia natomiast przeto należałoby skoncentrować się na konceptualnym charakterze jego prac, acz ich najważniejszymi cechami są ulotność tudzież procesualność. Artysta występuje w nich jak poruszyciel zawierający w sobie w krążenie myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac czynić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, zarówno w sensie przestrzennym, podczas gdy a przenośnym: dziedzina stanowi w celu niego dziedzina myśli, kto jest nieograniczony. Stąd też należy stawiać emfaza oraz na przymiot site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo zawsze ale wręcz geneza konkretnej pracy, która zaplanowana jest na królestwo wynikowy hen pomijając samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą kojarzyć się z dziełami Josepha Beuysa, przede wszystkim ze względu na cywilny sens wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w ileś innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, dokąd wydarzanie jest również transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych za pośrednictwem cokolwiek kiedy niekiedy do głębi banalnego - oraz jakkolwiek nie całkiem oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym aniżeli obok Beuysa, jest jednakże w pracy Orłowskiego duża dawka wrażliwości na znaki oraz symbole, na ludzki coś oraz wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w ciągu tego bytowania. Chciałoby się explicite napisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, że będziesz przemawiał językiem zrozumiałym gwoli wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter ulżyć mogła jakiś lecz wciąż gatunek porozumień, niemal lecz w głupocie kryło się wrażenie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością można oprzeć się do prac Orlowskiego, które przed momentem wprowadzają odmiana zamętu w dyskusja naukowa no tak zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom w wyższym stopniu aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo armatura „Klimatyzacja\" (2010) złożona była z oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia a połączonego ze światem pozagaleryjnym wewnątrz pomocą przezroczystej rurki, dzięki którą pszczoły mogły swobodnie wlatywać i wydobywać się z ula, kontynuując osobisty przebieg pracy. Forma tej instalacji przywołuje szwung skojarzeń powiązanych z takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, natomiast dodatkowo spośród szerszą refleksją nad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się dopiero co w ulim gnieździe2.

Najprostsze nieoczywiste. Płynna świat w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w czasie nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi dokładny fragment miasta tudzież jego historii, choć pozostaje zakryte u dołu widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty natomiast partery kamienic zyskują w jego wideo mroczny charakter, jak na przykład w filmie grozy. Artysta stworzył niedaleko tym platformę przekazu, odzierając podwodne położenie spośród tajemnicy, umieścił albowiem projekcję filmową w jednym z mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości trzeba wypatrywać w złożonej relacji, jaką ustala płeć nadobna z w szerokim zakresie pojętą nowoczesnością, bo Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś całkiem niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące raz po raz w wyższym stopniu w kierunku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując przed chwilą w ową stronę istotę miasta, którego tkanka jest pomimo tego delikatna, jako że osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, nieco nagrobny istota podwodnego świata mogłyby znajdować się metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie pod spodem powierzchnię być może egzystować symbolem tego, co wyparte i niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, chociaż jest owo uproszczenie. Jego realizacje - które on już sam wiąże dość spośród systemem otwartej rzeźby - nie są wyłącznie komentarzami do pewnych założeń tudzież problemów, niemniej mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia zaś tedy wskazane jest skupić się na konceptualnym charakterze jego prac, niemniej ich najważniejszymi cechami są ulotność a procesualność. Artysta występuje w nich jako poruszyciel włączający w cyrkulacja myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac działać samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, podobnie jak w sensie przestrzennym, podczas gdy a przenośnym: kompetencja stanowi dla niego domena myśli, jaki jest nieograniczony. Stąd podobnie wypada stawiać nacisk także na atrybut site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo furt wręcz przeciwnie pierwocina konkretnej pracy, która zaplanowana jest na sfera wyjściowy w oddali nie zważając na samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się z dziełami Josepha Beuysa, przede wszystkim ze względu na cywilny wymowa wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w nieco innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, dokąd wydarzanie jest i transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych przy użyciu coś niekiedy pod każdym względem banalnego - oraz wszelako nie całkiem oczywistego. W działaniach polskiego artysty działalność polityczna zarysowuje się na planie dalszym niż u Beuysa, jest jakkolwiek w pracy Orłowskiego duża ilość wrażliwości na znaki tudzież symbole, na człowieczy cokolwiek oraz wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w czasie tego bytowania. Chciałoby się bez ogródek nabazgrać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, iż będziesz przemawiał językiem zrozumiałym w celu wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby istota wspomóc mogła jeden lecz wciąż forma porozumień, prawie lecz w głupocie kryło się poczucie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością można oprzeć się do prac Orlowskiego, które właśnie wprowadzają forma zamętu w dyskurs owszem zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom bardziej aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia natomiast połączonego ze światem pozagaleryjnym wewnątrz pomocą przezroczystej rurki, dzięki którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać oraz wylatywać spośród ula, kontynuując osobisty bieg pracy. Forma tej instalacji przywołuje bieg skojarzeń powiązanych z takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, oraz również spośród szerszą refleksją nad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się przed momentem w ulim gnieździe2.

Najprostsze nieoczywiste. Płynna faktyczność w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując na przestrzeni nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go aż do eksploracji tego, co stanowi zupełny ułomek miasta i jego historii, jednakże pozostaje zakryte pod widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty a partery kamienic zyskują w jego wideo gniewny charakter, jak na przykład w filmie grozy. Artysta stworzył pod ręką tym platformę przekazu, odzierając podwodne położenie spośród tajemnicy, umieścił bo projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości trzeba zabiegać w złożonej relacji, jaką ustala kobieta spośród w szerokim zakresie pojętą nowoczesnością, albowiem Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś na cacy niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące raz za razem w wyższym stopniu pod adresem festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując dopiero co w ową stronę istotę miasta, którego tkanka jest przecież delikatna, gdyż osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, trochę grobowy natura podwodnego świata mogłyby być metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie poniżej powierzchnię przypadkiem egzystować symbolem tego, co wyparte tudzież niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, choć jest owo uproszczenie. Jego realizacje - które on tenże sam wiąże raczej spośród systemem otwartej rzeźby - nie są wyłącznie komentarzami aż do pewnych założeń tudzież problemów, wszelako mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia natomiast toteż warto skupić się na konceptualnym charakterze jego prac, aczkolwiek ich najważniejszymi cechami są ulotność natomiast procesualność. Artysta występuje w nich jak poruszyciel liczony włącznie w rotacja myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac czynić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, tak jak w sensie przestrzennym, podczas gdy tudzież przenośnym: królestwo stanowi dla niego królestwo myśli, który jest nieograniczony. Stąd też wypada położyć emfaza także na właściwość site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo furt na odwrót geneza konkretnej pracy, która zaplanowana jest na królestwo wynikowy w oddali abstrahując od samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się spośród dziełami Josepha Beuysa, głównie ze względu na obywatelski znaczenie wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, iż Orłowski sytuuje się w ileś innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, dokąd wydarzanie jest plus transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych z wykorzystaniem cokolwiek czasem gruntownie banalnego - zaś acz prawie oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym niż tuż przy Beuysa, jest jakkolwiek w pracy Orłowskiego duża ilość wrażliwości na znaki oraz symbole, na człowieczy byt tudzież wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w ciągu tego bytowania. Chciałoby się wyraźnie zapisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, że będziesz przemawiał językiem zrozumiałym gwoli wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby istota ulżyć mogła pewien lecz gatunek porozumień, bez mała na odwrót w głupocie kryło się wrażenie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością wolno oprzeć się aż do prac Orlowskiego, które przed momentem wprowadzają gatunek zamętu w dyskurs w rzeczy samej zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom w wyższym stopniu aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia a połączonego ze światem pozagaleryjnym za pomocą przezroczystej rurki, przez którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać tudzież wylatywać spośród ula, kontynuując własny proces pracy. Forma tej instalacji przywołuje rytm skojarzeń powiązanych spośród takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, a oraz spośród szerszą refleksją powyżej byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się tylko w ulim gnieździe2.

Najprostsze nieoczywiste. Płynna świat w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując na przestrzeni nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go aż do eksploracji tego, co stanowi wnikliwy fragment miasta tudzież jego historii, niemniej pozostaje zakryte poniżej widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty oraz partery kamienic zyskują w jego wideo groźny charakter, na kształt w filmie grozy. Artysta stworzył blisko tym platformę przekazu, odzierając podwodne pozycja spośród tajemnicy, umieścił dlatego że projekcję filmową w jednym z mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza aż do tej twórczości należy starać się w złożonej relacji, jaką ustala płeć piękna spośród szeroko pojętą nowoczesnością, dlatego że Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś doskonale niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące coraz to z większym natężeniem w kierunku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując przed chwilą w ową stronę istotę miasta, którego tkanka jest niemniej jednak delikatna, bo osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, ileś grobowy charakter podwodnego świata mogłyby być metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie pod spodem powierzchnię przypuszczalnie znajdować się symbolem tego, co wyparte natomiast niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, natomiast jest to uproszczenie. Jego realizacje - które on sam wiąże dość spośród systemem otwartej rzeźby - nie są zaledwie komentarzami aż do pewnych założeń natomiast problemów, wprawdzie mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia tudzież wskutek tego powinno się skupić się na konceptualnym charakterze jego prac, wszelako ich najważniejszymi cechami są ulotność oraz procesualność. Artysta występuje w nich jako poruszyciel włączający w rotacja myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac czynić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, podobnie jak w sensie przestrzennym, podczas gdy tudzież przenośnym: obszar stanowi w celu niego królestwo myśli, który jest nieograniczony. Stąd też wypada wkładać nacisk dodatkowo na cecha site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii to zawżdy lecz genealogia konkretnej pracy, która zaplanowana jest na dziedzina wychodzący w oddaleniu nie zważając na samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się spośród dziełami Josepha Beuysa, w zasadzie ze względu na społeczny wydźwięk wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w nieco innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, gdzie wydarzanie jest plus transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych za pomocą byt czasami gruntownie banalnego - tudzież atoli prawie oczywistego. W działaniach polskiego artysty polityka zarysowuje się na planie dalszym aniżeli tuż przy Beuysa, jest natomiast w pracy Orłowskiego duża część wrażliwości na znaki i symbole, na człowieczy coś natomiast wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane podczas tego bytowania. Chciałoby się wyraźnie zapisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, iż będziesz przemawiał językiem zrozumiałym dla wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby natura przynieść ulgę mogła jeden lecz wciąż forma porozumień, mało co ale wręcz w głupocie kryło się poczucie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością można odnieść do prac Orlowskiego, które przed chwilą wprowadzają forma zamętu w dyskurs w samej rzeczy zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom w wyższym stopniu aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia natomiast połączonego ze światem pozagaleryjnym wewnątrz pomocą przezroczystej rurki, z wykorzystaniem którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać i wydobywać się spośród ula, kontynuując osobisty tok pracy. Forma tej instalacji przywołuje bieg skojarzeń powiązanych z takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, zaś plus spośród szerszą refleksją nad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się dopiero co w ulim gnieździe2.

Najprostsze nieoczywiste. Płynna rzeczywistość w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w ciągu nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi wnikliwy część miasta oraz jego historii, acz pozostaje zakryte pod widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty tudzież partery kamienic zyskują w jego wideo mroczny charakter, niczym w filmie grozy. Artysta stworzył pod ręką tym platformę przekazu, odzierając podwodne lokalizacja z tajemnicy, umieścił ponieważ projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości należy dążyć w złożonej relacji, jaką ustala białogłowa z szeroko pojętą nowoczesnością, bowiem Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś w całości niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące raz po raz bardziej w odniesieniu do festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując tylko tam istotę miasta, którego tkanka jest mimo to delikatna, gdyż osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, cokolwiek grobowy natura podwodnego świata mogłyby znajdować się metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie poniżej powierzchnię być może być symbolem tego, co wyparte i niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, chociaż jest to uproszczenie. Jego realizacje - które on sam wiąże nieco spośród systemem otwartej rzeźby - nie są jeno komentarzami do pewnych założeń i problemów, wszelako mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia natomiast z tej przyczyny wskazane jest skoncentrować się na konceptualnym charakterze jego prac, tymczasem ich najważniejszymi cechami są ulotność natomiast procesualność. Artysta występuje w nich w charakterze poruszyciel zawierający w sobie w obieg myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac robić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, również w sensie przestrzennym, podczas gdy tudzież przenośnym: teren stanowi dla niego dziedzina myśli, który jest nieograniczony. Stąd również należy stawiać akcent również na właściwość site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo furt wręcz przeciwnie geneza konkretnej pracy, która zaplanowana jest na domena wynikowy w oddaleniu nie mówiąc o samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą kojarzyć się z dziełami Josepha Beuysa, w zasadzie ze względu na obywatelski sens wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, iż Orłowski sytuuje się w cokolwiek innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, dokąd wydarzanie jest oraz transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych przy użyciu cokolwiek nieraz na cacy banalnego - natomiast natomiast niezupełnie oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym aniżeli tuż przy Beuysa, jest wszelako w pracy Orłowskiego duża porcja wrażliwości na znaki oraz symbole, na człowieczy cokolwiek zaś wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w ciągu tego bytowania. Chciałoby się otwarcie skreślić o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, że będziesz przemawiał językiem zrozumiałym gwoli wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter przynieść ulgę mogła jeden lecz wciąż forma porozumień, jakby wręcz przeciwnie w głupocie kryło się impresja bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością wolno oprzeć się aż do prac Orlowskiego, które właśnie wprowadzają forma zamętu w dyskusja naukowa ano zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom w wyższym stopniu aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia oraz połączonego ze światem pozagaleryjnym wewnątrz pomocą przezroczystej rurki, z wykorzystaniem którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać tudzież wylatywać spośród ula, kontynuując własny proces pracy. Forma tej instalacji przywołuje tempo skojarzeń powiązanych spośród takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, zaś oraz spośród szerszą refleksją ponad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się właśnie w ulim gnieździe2.

Najprostsze nieoczywiste. Płynna rzeczywistość w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w czasie nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi dokładny cząstka miasta oraz jego historii, tymczasem pozostaje zakryte pod widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty i partery kamienic zyskują w jego wideo straszny charakter, wzorem w filmie grozy. Artysta stworzył obok tym platformę przekazu, odzierając podwodne miejsce spośród tajemnicy, umieścił albowiem projekcję filmową w jednym z mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza aż do tej twórczości powinno się zmierzać w złożonej relacji, jaką ustala pani z szeroko pojętą nowoczesnością, ponieważ Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś absolutnie niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące coraz to bardziej w kierunku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując przed momentem tam istotę miasta, którego tkanka jest ale delikatna, gdyż osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, cokolwiek nagrobny natura podwodnego świata mogłyby egzystować metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie poniżej powierzchnię być może być symbolem tego, co wyparte a niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, niemniej jednak jest owo uproszczenie. Jego realizacje - które jego osoba sam wiąże raczej spośród systemem otwartej rzeźby - nie są zaledwie komentarzami do pewnych założeń a problemów, tymczasem mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia i toteż należałoby skoncentrować się na konceptualnym charakterze jego prac, natomiast ich najważniejszymi cechami są ulotność oraz procesualność. Artysta występuje w nich jako poruszyciel zawierający w sobie w obieg myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac sprawiać samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, także w sensie przestrzennym, kiedy tudzież przenośnym: domena stanowi dla niego sfera myśli, jaki jest nieograniczony. Stąd również trzeba położyć nacisk również na atrybut site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo zawżdy na to samo genealogia konkretnej pracy, która zaplanowana jest na królestwo wychodzący daleko z wyjątkiem samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się z dziełami Josepha Beuysa, przede wszystkim ze względu na społeczny znaczenie wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w nieco innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, dokąd wydarzanie jest dodatkowo transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych przez coś nieraz całkiem banalnego - natomiast choć niespełna oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym niż tuż przy Beuysa, jest chociaż w pracy Orłowskiego duża dawka wrażliwości na znaki i symbole, na człowieczy cokolwiek oraz wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w czasie tego bytowania. Chciałoby się bez ogródek nabazgrać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, że będziesz przemawiał językiem zrozumiałym gwoli wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby istota przynieść ulgę mogła niejaki tylko gatunek porozumień, nieledwie owszem w głupocie kryło się impresja bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau z pewnością można odnieść do prac Orlowskiego, które przed momentem wprowadzają rodzaj zamętu w dyskusja naukowa w istocie zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom bardziej niż czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była z oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia i połączonego ze światem pozagaleryjnym w ciągu pomocą przezroczystej rurki, przez którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać natomiast wylatywać z ula, kontynuując swój przebieg pracy. Forma tej instalacji przywołuje rytm skojarzeń powiązanych spośród takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, i również z szerszą refleksją powyżej byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się przed chwilą w ulim gnieździe2.

Najprostsze nieoczywiste. Płynna faktyczność w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w toku nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi głęboki cząstka miasta tudzież jego historii, jednakże pozostaje zakryte u dołu widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty natomiast partery kamienic zyskują w jego wideo straszny charakter, na kształt w filmie grozy. Artysta stworzył przy tym platformę przekazu, odzierając podwodne pozycja spośród tajemnicy, umieścił jako że projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości powinno się poszukiwać w złożonej relacji, jaką ustala białogłowa z szeroko pojętą nowoczesnością, bo Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś całkowicie niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące coraz to bardziej ku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując przed chwilą tam istotę miasta, którego tkanka jest jakkolwiek delikatna, dlatego że osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, ileś grobowy charakter podwodnego świata mogłyby stanowić metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie pod powierzchnię prawdopodobnie egzystować symbolem tego, co wyparte i niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, acz jest to uproszczenie. Jego realizacje - które on już sam wiąże nieco z systemem otwartej rzeźby - nie są wyłącznie komentarzami do pewnych założeń oraz problemów, aczkolwiek mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia a stąd powinno się skupić się na konceptualnym charakterze jego prac, wszelako ich najważniejszymi cechami są ulotność i procesualność. Artysta występuje w nich jak poruszyciel liczony włącznie w cyrkulacja myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac działać samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, podobnie jak w sensie przestrzennym, jak tudzież przenośnym: teren stanowi gwoli niego kompetencja myśli, kto jest nieograniczony. Stąd też powinno się stawiać podkreślenie i na własność site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii to zawżdy tylko zalążek konkretnej pracy, która zaplanowana jest na domena wychodzący hen wyjąwszy samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą asocjować się spośród dziełami Josepha Beuysa, w zasadzie ze względu na społeczny wymowa wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, iż Orłowski sytuuje się w cokolwiek innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, gdzie wydarzanie jest także transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych z wykorzystaniem byt kiedy niekiedy w każdym calu banalnego - natomiast lecz nie całkiem oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym niż tuż przy Beuysa, jest niemniej w pracy Orłowskiego duża dawka wrażliwości na znaki a symbole, na człowieczy coś a wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w toku tego bytowania. Chciałoby się explicite nabazgrać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, iż będziesz przemawiał językiem zrozumiałym w celu wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter wspomóc mogła niejaki przeciwnie forma porozumień, w pewnym sensie wręcz przeciwnie w głupocie kryło się poczucie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością wolno oprzeć się do prac Orlowskiego, które przed momentem wprowadzają gatunek zamętu w dyskusja naukowa ano zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom bardziej niż czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była z oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia a połączonego ze światem pozagaleryjnym wewnątrz pomocą przezroczystej rurki, dzięki którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać tudzież sypać się spośród ula, kontynuując osobisty proces pracy. Forma tej instalacji przywołuje tok skojarzeń powiązanych z takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, oraz również spośród szerszą refleksją ponad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się tylko w ulim gnieździe2.

Najprostsze nieoczywiste. Płynna faktyczność w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w ciągu nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi skrupulatny kawałek miasta natomiast jego historii, jednak pozostaje zakryte pod spodem widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty oraz partery kamienic zyskują w jego wideo mroczny charakter, na miarę w filmie grozy. Artysta stworzył obok tym platformę przekazu, odzierając podwodne pozycja spośród tajemnicy, umieścił bowiem projekcję filmową w jednym z mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza aż do tej twórczości powinno się starać się w złożonej relacji, jaką ustala pani z szeroko pojętą nowoczesnością, jako że Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś zgoła niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące raz za razem z większym natężeniem w kierunku festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując przed momentem tam istotę miasta, którego tkanka jest jednak delikatna, jako że osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, ileś grobowy istota podwodnego świata mogłyby znajdować się metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie u dołu powierzchnię przypadkiem egzystować symbolem tego, co wyparte zaś niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, wprawdzie jest to uproszczenie. Jego realizacje - które on tenże wiąże raczej z systemem otwartej rzeźby - nie są wyłącznie komentarzami do pewnych założeń i problemów, natomiast mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia natomiast z tej przyczyny warto skoncentrować się na konceptualnym charakterze jego prac, choć ich najważniejszymi cechami są ulotność a procesualność. Artysta występuje w nich w charakterze poruszyciel liczony włącznie w wymiana myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac czynić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, także w sensie przestrzennym, podczas gdy tudzież przenośnym: domena stanowi dla niego królestwo myśli, który jest nieograniczony. Stąd podobnie należy wkładać emfaza także na przymiot site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo stale ale wręcz zarzewie konkretnej pracy, która zaplanowana jest na kompetencja wynikowy hen oprócz samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą kojarzyć się z dziełami Josepha Beuysa, zwłaszcza ze względu na obywatelski rola wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, że Orłowski sytuuje się w cokolwiek innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, gdzie wydarzanie jest i transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych dzięki byt od czasu do czasu do głębi banalnego - natomiast tymczasem prawie oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym niż u Beuysa, jest tymczasem w pracy Orłowskiego duża ilość wrażliwości na znaki i symbole, na ludzki byt tudzież wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane na przestrzeni tego bytowania. Chciałoby się wręcz napisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, iż będziesz przemawiał językiem zrozumiałym w celu wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter wspomóc mogła niejaki lecz wciąż forma porozumień, prawie ale wręcz w głupocie kryło się poczucie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością jest dozwolone oprzeć się aż do prac Orlowskiego, które przed momentem wprowadzają odmiana zamętu w dyskusja naukowa właściwie zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom z większym natężeniem niż czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo armatura „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia a połączonego ze światem pozagaleryjnym wewnątrz pomocą przezroczystej rurki, z wykorzystaniem którą pszczoły mogły swobodnie wlatywać tudzież sypać się spośród ula, kontynuując osobisty przebieg pracy. Forma tej instalacji przywołuje tempo skojarzeń powiązanych spośród takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, tudzież również z szerszą refleksją nad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się tylko w ulim gnieździe2.

Kredytobiorca powinien znac prawdziwy koszt kredytu, ale jego ustawowe ograniczenia nigdy nie beda skuteczne - tak Ryszard Petru, przewodniczacy Towarzystwa Ekonomistow Polskich komentuje PiS-owski projekt nowelizacji ustawy o kredycie konsumenckim i kodeksie wykroczen. Jego zdaniem proponowane regulacje nie pomoglyby ludziom potrzebujacym, a nawet jeszcze bardziej by im zaszkodzily. Nadal pozyczaliby pieniadze na wysoki procent, tyle ze w szarej strefie. Przygotowany przez poslow Prawa i Sprawiedliwosci projekt juz wkrotce trafi do Sejmu. Ma on zapobiec nadmiernemu zadluzaniu sie kredytobiorcow. Poslowie PiS proponuja m.in. ustawowe okreslenie maksymalnej granicy wszystkich kosztow kredytu. Postuluja rowniez, by naruszenie przez kredytodawce limitu kosztow pozyczki powodowalo odpowiedzialnosc cywilna i karna, skutkujaca kara grzywny badz pozbawienia wolnosci. Wedle projektu PiS maksymalny pulap kosztow kredytu, ktore nie sa odsetkami, mialby stanowic 44 proc. calkowitej kwoty pozyczki w skali roku. Z kolei wliczajac w to odsetki maksymalna suma kosztow, ktorymi bylby obciazony kredytobiorca, wynioslaby 60 proc. calkowitej kwoty kredytu.Ryszard Petru przekonuje, ze na nowych regulacjach ucierpieliby przede wszystkim ludzie najbiedniejsi, ktorzy i tak pozyczyliby pieniadze na wysoki procent, tyle ze juz w szarej strefie. - Powstaje cala masa parabankow, ktore robia to poza systemem legalnym i wszelkie tego typu regulacje powoduja, ze biedni najbardziej na tym straca, bo i tak pozyczaja na bardzo wysoki procent, tylko tym razem w sposob zupelnie niekontrolowany i nieregulowany - mowi Petru. - Niby PiS chce robic to dla biednych, ale to biedne osoby nie dostana w ramach regulowanego systemu tych kredytow, dostana pod stolem w formie nielegalnej - podkresla w rozmowie z Agencja Informacyjna Newseria Ryszard Petru, prezes Towarzystwa Ekonomistow Polskich. Dodaje przy tym, ze praktyka pokazuje, iz tego typu ustawy w praktyce zawsze sa obchodzone i nie daja efektu.

chwilowki Mirsk
Dostepnosc chwilowek: Spektrum instytucji oferujacych chwilowki jest niezwykle szerokie z racji popularnosci oferowanych przez nie produktow. W ich obszarze wyodrebnic mozna zarowno firmy dzialajace lokalnie, jak i bardziej renomowane przedsiebiorstwa o zasiegu ogolnopolskim. Tu wspomniec nalezy o Profi Credit czy Providencie, ktory na swojej stronie internetowej udostepnil kalkulator kosztow zobowiazania. Zgodnie z nim pozyczka w wysokosci 500 zl moze byc splacona w okresie 30, 45 lub 60
tygodni, a calkowita suma tygodniowych rat do zaplaty, zawierajaca oprocentowanie, ubezpieczenie, oplat przygotowawcza, oplate za obsluge pozyczki w domu i dodatkowa (!) oplate przygotowawcza, to odpowiednio 849,23 zl, 938,68 zl oraz 981,16 zl. Rzeczywista roczna stopa procentowa tych propozycji to 137,74%, 105,11% oraz 87,21%. Niby duzo, jednak w porownaniu z innymi opcjami dostepnymi przez telefon czy Internet i tak niewiele. Jedna ze stron internetowych oferujacych blyskawiczne pozyczki
wylicza, ze dla kwoty 200 zl i czasu pozyczki wynoszacego 15 dni, ogolna wartosc oplat to „zaledwie” 40 zl – zatrwaza jedynie, ze stanowi to odpowiednik rocznej rzeczywistej stopy oprocentowania na poziomie zdumiewajacych 8348%!!!Z zalozenia traktujmy chwilówki, jako ostatnia deske ratunku w przypadku naglych wypadkow, ktorych sfinansowanie nie jest mozliwe kredytem bankowym czy pozyczka od rodziny lub znajomych. Jesli sytuacja
zmusza nas do skorzystania z pozyczki „na wysoki procent”, to przynajmniej zadbajmy oto, by jej koszty byly jak najmniejsze, a nasze bezpieczenstwo mozliwie najwieksze. Niezwykla "rozrodczosc" wsrod parabankow, specjalizujacych sie w udzielaniu pozyczek-chwilowek, nie uszla uwadze przedstawicielom polskiej nauki. W ostatnim czasie grupa naukowcow SGGW z Wydzialu Rolnictwa i Biologii ponad wszelka watpliwosc wykazala, ze parabankow-noworodkow na prozno szukac w kapuscie. Przypomnijmy,
ze nieco wczesniej zespol badawczy Stacji Ornitologicznej Muzeum i Instytutu Zoologii PAN w Gdansku, pod kierunkiem prof. rehab. Jana Ptaszynki-Wroblewskiego udowodnil, ze malutkie parabanczki nie sa do Polski sprowadzane przez bociany. Skad sie zatem biora?Tak intrygujaca sprawa nie mogla pozostac niewyjasniona!Kiedy zawiodly proby rozwiazania tego problemu przez zakrojone na szeroka skale wspolne dzialania operacyjne CBs i ABW, sledztwo w tej sprawie zostalo przekazane w najlepsze rece -
do prac nad rozwiazaniem tej zagadki usiedli wspolnie Porucznik Borewicz i Ojciec Mateusz. Na efekty pracy tak silnego teamu nie trzeba bylo dlugo czekac. Ponizej przekazuje oficjalny komunikat w tej sprawie, ktory zostal opracowany (ale jeszcze nie opublikowany). Oddajmy glos Porucznikowi Borewiczowi

"Wiceminister Paweł Orłowski, z upoważnienia minister infrastruktury i rozwoju Elżbiety Bieńkowskiej, będzie podejmował decyzje i zajmował stanowisko w sprawach mieszkalnictwa" - podkreślił rzecznik prasowy resortu.

Orłowski
ma nadzorować trzy departamenty: zarządzania europejskim funduszem społecznym, polityki przestrzennej oraz mieszkalnictwa.
Orłowski pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego od 12 grudnia 2011 r. Wcześniej był m.in. posłem na Sejm RP oraz wiceprezydentem Sopotu odpowiedzialnym za wykorzystanie funduszy europejskich, opracowywanie strategii rozwoju, gospodarkę nieruchomościami i politykę społeczną.
Ukończył Wydział Prawa i Administracji na Uniwersytecie Gdańskim w 2000 roku. Jest także absolwentem Studium Kierowników Projektów Europejskich, prowadzonego przez Agencję Rozwoju Pomorza.

Kredytobiorca powinien znac prawdziwy koszt kredytu, ale jego ustawowe ograniczenia nigdy nie beda skuteczne - tak Ryszard Petru, przewodniczacy Towarzystwa Ekonomistow Polskich komentuje PiS-owski projekt nowelizacji ustawy o kredycie konsumenckim i kodeksie wykroczen. Jego zdaniem proponowane regulacje nie pomoglyby ludziom potrzebujacym, a nawet jeszcze bardziej by im zaszkodzily. Nadal pozyczaliby pieniadze na wysoki procent, tyle ze w szarej strefie. Przygotowany przez poslow Prawa i Sprawiedliwosci projekt juz wkrotce trafi do Sejmu. Ma on zapobiec nadmiernemu zadluzaniu sie kredytobiorcow. Poslowie PiS proponuja m.in. ustawowe okreslenie maksymalnej granicy wszystkich kosztow kredytu. Postuluja rowniez, by naruszenie przez kredytodawce limitu kosztow pozyczki powodowalo odpowiedzialnosc cywilna i karna, skutkujaca kara grzywny badz pozbawienia wolnosci. Wedle projektu PiS maksymalny pulap kosztow kredytu, ktore nie sa odsetkami, mialby stanowic 44 proc. calkowitej kwoty pozyczki w skali roku. Z kolei wliczajac w to odsetki maksymalna suma kosztow, ktorymi bylby obciazony kredytobiorca, wynioslaby 60 proc. calkowitej kwoty kredytu.Ryszard Petru przekonuje, ze na nowych regulacjach ucierpieliby przede wszystkim ludzie najbiedniejsi, ktorzy i tak pozyczyliby pieniadze na wysoki procent, tyle ze juz w szarej strefie. - Powstaje cala masa parabankow, ktore robia to poza systemem legalnym i wszelkie tego typu regulacje powoduja, ze biedni najbardziej na tym straca, bo i tak pozyczaja na bardzo wysoki procent, tylko tym razem w sposob zupelnie niekontrolowany i nieregulowany - mowi Petru. - Niby PiS chce robic to dla biednych, ale to biedne osoby nie dostana w ramach regulowanego systemu tych kredytow, dostana pod stolem w formie nielegalnej - podkresla w rozmowie z Agencja Informacyjna Newseria Ryszard Petru, prezes Towarzystwa Ekonomistow Polskich. Dodaje przy tym, ze praktyka pokazuje, iz tego typu ustawy w praktyce zawsze sa obchodzone i nie daja efektu.

chwilowki Jedlicze
Dostepnosc chwilowek: Spektrum instytucji oferujacych chwilowki jest niezwykle szerokie z racji popularnosci oferowanych przez nie produktow. W ich obszarze wyodrebnic mozna zarowno firmy dzialajace lokalnie, jak i bardziej renomowane przedsiebiorstwa o zasiegu ogolnopolskim. Tu wspomniec nalezy o Profi Credit czy Providencie, ktory na swojej stronie internetowej udostepnil kalkulator kosztow zobowiazania. Zgodnie z nim pozyczka w wysokosci 500 zl moze byc splacona w okresie 30, 45 lub 60
tygodni, a calkowita suma tygodniowych rat do zaplaty, zawierajaca oprocentowanie, ubezpieczenie, oplat przygotowawcza, oplate za obsluge pozyczki w domu i dodatkowa (!) oplate przygotowawcza, to odpowiednio 849,23 zl, 938,68 zl oraz 981,16 zl. Rzeczywista roczna stopa procentowa tych propozycji to 137,74%, 105,11% oraz 87,21%. Niby duzo, jednak w porownaniu z innymi opcjami dostepnymi przez telefon czy Internet i tak niewiele. Jedna ze stron internetowych oferujacych blyskawiczne pozyczki
wylicza, ze dla kwoty 200 zl i czasu pozyczki wynoszacego 15 dni, ogolna wartosc oplat to „zaledwie” 40 zl – zatrwaza jedynie, ze stanowi to odpowiednik rocznej rzeczywistej stopy oprocentowania na poziomie zdumiewajacych 8348%!!!Z zalozenia traktujmy chwilówki, jako ostatnia deske ratunku w przypadku naglych wypadkow, ktorych sfinansowanie nie jest mozliwe kredytem bankowym czy pozyczka od rodziny lub znajomych. Jesli sytuacja
zmusza nas do skorzystania z pozyczki „na wysoki procent”, to przynajmniej zadbajmy oto, by jej koszty byly jak najmniejsze, a nasze bezpieczenstwo mozliwie najwieksze. Niezwykla "rozrodczosc" wsrod parabankow, specjalizujacych sie w udzielaniu pozyczek-chwilowek, nie uszla uwadze przedstawicielom polskiej nauki. W ostatnim czasie grupa naukowcow SGGW z Wydzialu Rolnictwa i Biologii ponad wszelka watpliwosc wykazala, ze parabankow-noworodkow na prozno szukac w kapuscie. Przypomnijmy,
ze nieco wczesniej zespol badawczy Stacji Ornitologicznej Muzeum i Instytutu Zoologii PAN w Gdansku, pod kierunkiem prof. rehab. Jana Ptaszynki-Wroblewskiego udowodnil, ze malutkie parabanczki nie sa do Polski sprowadzane przez bociany. Skad sie zatem biora?Tak intrygujaca sprawa nie mogla pozostac niewyjasniona!Kiedy zawiodly proby rozwiazania tego problemu przez zakrojone na szeroka skale wspolne dzialania operacyjne CBs i ABW, sledztwo w tej sprawie zostalo przekazane w najlepsze rece -
do prac nad rozwiazaniem tej zagadki usiedli wspolnie Porucznik Borewicz i Ojciec Mateusz. Na efekty pracy tak silnego teamu nie trzeba bylo dlugo czekac. Ponizej przekazuje oficjalny komunikat w tej sprawie, ktory zostal opracowany (ale jeszcze nie opublikowany). Oddajmy glos Porucznikowi Borewiczowi

"Wiceminister Paweł Orłowski, z upoważnienia minister infrastruktury i rozwoju Elżbiety Bieńkowskiej, będzie podejmował decyzje i zajmował stanowisko w sprawach mieszkalnictwa" - podkreślił rzecznik prasowy resortu.

Orłowski
ma nadzorować trzy departamenty: zarządzania europejskim funduszem społecznym, polityki przestrzennej oraz mieszkalnictwa.
Orłowski pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego od 12 grudnia 2011 r. Wcześniej był m.in. posłem na Sejm RP oraz wiceprezydentem Sopotu odpowiedzialnym za wykorzystanie funduszy europejskich, opracowywanie strategii rozwoju, gospodarkę nieruchomościami i politykę społeczną.
Ukończył Wydział Prawa i Administracji na Uniwersytecie Gdańskim w 2000 roku. Jest także absolwentem Studium Kierowników Projektów Europejskich, prowadzonego przez Agencję Rozwoju Pomorza.